Reżyserem tego dokumentu z 2006 roku jest Sophie Fiennes. W koprodukcji,w której palce maczały: Austria, Holandia oraz Wielka Brytania (dużo żeńskiego pierwiastka) wystąpił, jako duchowy przewodnik, autor scenariusza i aktor w jednym, niezwykle rozsądny i odrobinę ekscentryczny, słoweński profesor filozofii Slavoj Zizek ( na fot.). Profesor Zizek zajmuje się również psychoanalizą. To widać bardzo wyraźnie od niemal pierwszych scen jego wersji historii kina.
Dom Normana Bates'a z Psychozy Alfreda Hitchcocka ilustracją freudowskiej koncepcji struktury osobowości. Profesor przekonuje, że kolejne kondygnacje reprezentują jej elementy: parter to ego, strych - superego, piwnica w roli podświadomości i oczywiście Bates, który musi to wszystko pomieścić. Sprytnie, bo i temat filmu idealny do zabaw z dziadkiem Freudem.
"Kino jest najbardziej perwersyjną ze sztuk. Nie daje ci tego, czego pożądasz, ale mówi jak pożądać." Wypowiedź Zizka znajduje piękną ilustrację. Dziewczyna z amerykańskiej prowincji obserwuje leniwy pochód wagonów pociągu pierwszej klasy. Patrzy w kolejne okna przedziałów, widzi przepych, zabawę, inny świat. Robimy to samo zasiadając w kinowych fotelach, pointuje fragment Kobiet bez przyszłości (1931) profesor.
Na tym nie koniec. Przewodnik po meandrach kinematografii konsekwentnie doszukuje się wątków psychologicznych w znacznie oddalonych gatunkowo produkcjach. Bierze pod lupę dokonania Davida Lyncha i obnaża drugie dno rodzinnej tragedii w filmie Blue Velvet, odkrywa drogowskaz na jakże Zagubionej autostradzie (to dwa słowa: cierpienie i fantazja), w chwilę potem towarzyszy Anakinowi z Gwiezdnych Wojen, który pod okiem Imperatora zmienia się w "mrocznego ojca", tym samym motyw konfliktu pokoleń rozpoczęty w Blue Velvet, zatacza koło.
Słoweński uczony umieszczony w ramach filmu Sophie Fiennes, jest godną ram ozdobą, a obrazy jakie roztacza przed zdumionym widzem, przekonujące. Jeśli dodam, że to postać nietuzinkowa, nie pozbawiona poczucia humoru i niezwykle przenikliwa...
Dom Normana Bates'a z Psychozy Alfreda Hitchcocka ilustracją freudowskiej koncepcji struktury osobowości. Profesor przekonuje, że kolejne kondygnacje reprezentują jej elementy: parter to ego, strych - superego, piwnica w roli podświadomości i oczywiście Bates, który musi to wszystko pomieścić. Sprytnie, bo i temat filmu idealny do zabaw z dziadkiem Freudem.
"Kino jest najbardziej perwersyjną ze sztuk. Nie daje ci tego, czego pożądasz, ale mówi jak pożądać." Wypowiedź Zizka znajduje piękną ilustrację. Dziewczyna z amerykańskiej prowincji obserwuje leniwy pochód wagonów pociągu pierwszej klasy. Patrzy w kolejne okna przedziałów, widzi przepych, zabawę, inny świat. Robimy to samo zasiadając w kinowych fotelach, pointuje fragment Kobiet bez przyszłości (1931) profesor.
Na tym nie koniec. Przewodnik po meandrach kinematografii konsekwentnie doszukuje się wątków psychologicznych w znacznie oddalonych gatunkowo produkcjach. Bierze pod lupę dokonania Davida Lyncha i obnaża drugie dno rodzinnej tragedii w filmie Blue Velvet, odkrywa drogowskaz na jakże Zagubionej autostradzie (to dwa słowa: cierpienie i fantazja), w chwilę potem towarzyszy Anakinowi z Gwiezdnych Wojen, który pod okiem Imperatora zmienia się w "mrocznego ojca", tym samym motyw konfliktu pokoleń rozpoczęty w Blue Velvet, zatacza koło.
Słoweński uczony umieszczony w ramach filmu Sophie Fiennes, jest godną ram ozdobą, a obrazy jakie roztacza przed zdumionym widzem, przekonujące. Jeśli dodam, że to postać nietuzinkowa, nie pozbawiona poczucia humoru i niezwykle przenikliwa...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz